De St.-Martinuskerk is – ook vanuit de verre omtrek – een icoon voor Weert. Tussen 1887 en 1940 was de toren nog hoger en werd de Lange Jan genoemd. Het was destijds met 104 m een van de hoogste torens van Nederland. Het onderste deel van de toren stamt nog uit 1528. Toen werd begonnen met het optrekken van een nieuwe gotische toren voor de kerk.
Tussen 1885 en 1887 werd deze toren met 20 meter verhoogd. Daar bovenop kwam een 40 meter hoge houten spits. Op het geheel werd een bijna 18 meter lang kruis geplaatst. Zelfs na het, uit veiligheidsoverweging, inkorten van het kruis behield de Lange Jan een lengte van bijna 100 meter. Op 14 november 1940 trof een zware zuidwesterstorm de stad. De houten spits werd van zijn voetstuk geblazen en de toren bleef geruïneerd achter. Na de oorlog werd een wedstrijd uitgeschreven voor een nieuwe bekroning van de toren. In 1958 startte de uitvoering van het winnende ontwerp van architect Verlaan uit Berkum. De lantaarnvormige open klokkentoren herbergt een van de zwaarste beiaarden van Nederland.
