‘Volhouder, doorzetter, tikje betweterig en ook nog eens recalcitrant,’ zo omschrijft Karin Verschaeren haar karakter in een interview met weekblad Land van Weert van 21 april 1993. Sinds kort is zij als betaald directeur de drijvende kracht achter het kleinschalig Waagtheater aan de Langpoort.
De start van het theater is niet over rozen gegaan. Een subsidieaanvraag bij de gemeente van 92.000 gulden is afgewezen. Slechts vijfduizend gulden heeft het gemeentebestuur over voor theaterproducties waarvoor het Munttheater weer te groot is. Hulp van vrienden en sponsors hebben in ieder geval nog een bedrag van vijftigduizend gulden opgebracht.
Van dat geld moet dan de hele exploitatie worden betaald: huur, energiekosten, onderhoud, inkoop van theaterproducties en de salariskosten van directeur Karin Verschaeren. Voor een administratieve kracht is er geen financiële ruimte meer.
Het Waagtheater beschikt na de verbouwing van een voormalige kelder en opslagruimte over een podium van zes bij zeven meter en een maximale hoogte van 3,20 m.
Deze kleinschaligheid heeft echter ook zo zijn beperkingen. Voor publiekstrekkers zoals kleinkunstenaar Hans Dagelet is het theater weer te klein.
Karin Verschaeren mikt op 25 beroepsvoorstellingen en 20 amateurvoorstellingen per jaar. Maar een groep die in ´De Pinnenhof´ in Nederweert optreedt, wordt dan weer niet geprogrammeerd. Zoiets zou het imago van het Waagtheater maar schaden, laat de directeur optekenen.
Hoewel het grootste deel van de huidige bezoekers uit haar eigen leeftijdsgenoten ‘de veertigers’ bestaat, heeft zij net als andere theaterdirecteuren haar oog laten vallen op de groep 15 tot 21-jarigen. Op welke wijze de ambitieuze directeur Verschaeren die wil bereiken, staat niet in het artikel vermeld.
